Medische neutraliteit betekent dat medici, patiënten, gewonde soldaten en zorginstellingen nooit het doelwit mogen zijn van aanvallen tijdens oorlogen. Het stelt dat zelfs te midden van de barbaarsheid van oorlog bepaalde regels en wetten moeten worden gehandhaafd. Zorgverleners hebben zowel het recht als de plicht om zich uit te spreken om deze wetten te verdedigen en het principe van medische neutraliteit te beschermen.

Een van de duidelijkste indicatoren van hoe effectief de BDS-beweging is – of zou kunnen zijn – is de intensiteit waarmee Israël en de Verenigde Staten proberen deze te onderdrukken. Beide regeringen hebben aanzienlijke juridische, politieke en financiële middelen ingezet om BDS tegen te gaan. Israël heeft wetten aangenomen die bekende BDS-aanhangers de toegang ontzeggen en de beweging aangemerkt als een strategische bedreiging. In de VS hebben tientallen staten anti-BDS-wetgeving aangenomen die personen of bedrijven die de boycot steunen straft. In sommige gevallen is een belofte om Israël niet te boycotten een voorwaarde voor overheidsopdrachten. Deze wetten hebben geleid tot meerdere rechtszaken op grond van de vrijheid van meningsuiting. Het feit dat er zoveel energie wordt gestoken in het juridisch en politiek ondermijnen van een geweldloze beweging die zich richt op mensenrechten, spreekt boekdelen over de potentiële impact ervan. Als BDS echt irrelevant of ineffectief zou zijn, zou er weinig reden zijn voor dit niveau van gecoördineerde onderdrukking. De agressieve tegenwerking zelf is een maatstaf voor de bedreiging van de status quo – en een bewijs van de kracht van geweldloos verzet aan de basis. Bovendien heeft de geschiedenis ons geleerd dat deze strategieën in het verleden hebben gewerkt. Met name de wereldwijde boycot- en sanctiebeweging tegen het apartheidsregime in Zuid-Afrika, die de Zuid-Afrikaanse regering onder druk zette om de apartheid af te schaffen, is opvallend. Maar ook de Montgomery Bus Boycot in de Verenigde Staten, waar Afro-Amerikanen, onder leiding van figuren als Rosa Parks en Martin Luther King Jr., weigerden om gescheiden bussen te gebruiken. Deze aanhoudende, geweldloze boycot zette het systeem economisch onder druk en droeg bij aan de desegregatie van het openbaar vervoer, wat een belangrijke overwinning betekende voor de Amerikaanse burgerrechtenbeweging. Aanhoudende internationale druk – economisch, cultureel en academisch – kan de Israëlische staat en instellingen die medeplichtig zijn aan bezetting en discriminatie isoleren, waardoor de politieke en economische kosten van apartheidsachtige beleidsmaatregelen ondraaglijk worden door: - Legitimiteit uithollen: Het aanvallen van instellingen draagt bij aan het uitdagen van Israëls imago als liberale democratie en benadrukt de behandeling van Palestijnen. - Economische druk uitoefenen: Hoewel academische boycots de economie niet direct beïnvloeden, dragen ze bij aan een bredere poging om systemen van onderdrukking te delegitimeren. - Bewustwording creëren: Boycots vestigen wereldwijd de aandacht op mensenrechtenschendingen en beïnvloeden zo de publieke opinie en uiteindelijk politieke actie.

Aanwezigheid staat niet gelijk aan goedkeuring. Palestijnse Israëlische burgers werken en studeren aan Israëlische instellingen omdat het hun land is – ze zijn geen immigranten – dit betekent niet dat ze de boycot steunen. Het gebruik hiervan als argument tegen de boycot, samen met beweringen als "Palestijnen studeren aan Israëlische universiteiten" of "Palestijnen werken in nederzettingen" of "Arabieren zitten in de Knesset", negeert machtsongelijkheid en structurele discriminatie. Zo geeft zelfs de Universiteit van Haifa, die wordt beschouwd als een van de beste voorbeelden van Arabisch-Israëlische coëxistentie, voorrang aan huisvesting voor degenen die in het leger hebben gediend – met uitsluiting van de meeste Palestijnse studenten. De universiteit heeft ook Palestijnse vlaggen bij protesten verboden, studentenclubs beperkt en Palestijnse organisatoren aangevallen. Dit zijn geen zeldzame incidenten, maar onderdeel van een breder patroon van institutionele discriminatie tegen Palestijnen.

Dit dilemma bestaat en is tweeledig. Het heeft een mogelijke impact op miljoenen mensen: op economisch kwetsbare Palestijnen én op economisch kwetsbare Israëliërs. Vakbonden en andere organisaties die gewone werkende Palestijnen vertegenwoordigen, steunen de BDS-campagne publiekelijk, ondanks de verwachte economische prijs op korte termijn. Zo heeft geen enkele Palestijnse bouwvakker opgeroepen tot voortzetting van de bouw in de nederzettingen, alleen maar omdat de bouw van huizen voor de kolonisten ook brood op de plank heeft gebracht voor de gezinnen van de arbeiders. Toen er sancties tegen Zuid-Afrika werden opgelegd, steunde het ANC deze eveneens, ondanks de duidelijke economische problemen voor zwarte arbeiders op korte termijn. Het punt is dat de status quo ante ook niet zonder problemen is geweest. Terwijl Palestijnse niet-burgers worden uitgesloten en Palestijns-Israëlische burgers worden gemarginaliseerd door de huidige door Israël gedomineerde economie, straft het hightechmilitarisme dat ten grondslag ligt aan die economie ook de meest kwetsbare leden van de Israëlische Joodse samenleving, op manieren die vaak als vanzelfsprekend worden beschouwd (die enorme militair-industriële budgetten) of deels onzichtbaar zijn (onderfinanciering van onderwijs, gezondheidszorg en sociale diensten).

Amnesty International heeft Israëls intentie om een systeem van onderdrukking en overheersing van Palestijnen te creëren en in stand te houden geanalyseerd en de belangrijkste componenten ervan onderzocht: territoriale fragmentatie; segregatie en controle; onteigening van land en eigendom; en ontkenning van economische en sociale rechten. Het concludeerde dat dit systeem neerkomt op apartheid. Deze analyse is onlangs bevestigd door het Internationaal Gerechtshof, dat "meerdere en ernstige schendingen van het internationaal recht door Israël jegens Palestijnen in de bezette Palestijnse gebieden heeft vastgesteld, waaronder, voor het eerst, de verantwoordelijkheid voor apartheid. Het Hof heeft alle staten en de Verenigde Naties de verantwoordelijkheid opgelegd om een einde te maken aan deze schendingen van het internationaal recht."

Op 27 januari 2024 verklaarde het Internationaal Gerechtshof dat er een risico op genocide bestaat, zowel vanwege het beleid van het Israëlische leger als vanwege de genocidale uitspraken van Israëlische wetgevers en leiders. Sindsdien hebben de volgende personen of instellingen de situatie in Gaza een genocide genoemd: het University Network for Human Rights (waaraan onder andere juristen van Yale, Boston Law en Cornell hebben bijgedragen); het Lemkin Institute for Genocide Prevention; Amos Goldberg, een Israëlische hoogleraar Holocaustgeschiedenis aan de Hebreeuwse Universiteit; en Raz Segal, programmadirecteur genocidestudies aan de Universiteit van Stockholm, die het een "schoolvoorbeeld" van genocide noemt. Rechter White van de districtsrechtbank van Californië spreekt van een "genocide in uitvoering", terwijl het VN-rapport "Anatomie van een genocide" concludeert dat aan de criteria voor genocide is voldaan. Het Speciale Comité van de VN bevestigde dat de Israëlische oorlogsvoering consistent is met genocide. Amnesty International en Human Rights Watch hebben onlangs in hun rapporten gesteld dat er sprake is van genocide. Er zijn in totaal meer dan 65 juridische en genocide-experts of ngo's die uitleggen hoe Israël een genocide pleegt. Sommigen beweren dat het voorbarig is om het genocide te noemen zonder een juridische uitspraak. Maar deze logica is gebrekkig. Stel je voor dat een man in een bittere scheiding zichzelf opsluit in een huis nadat hij het leven van zijn partner heeft bedreigd. Later, als ze meer dan 100 keer gestoken wordt gevonden, zou niemand aarzelen om het moord te noemen – of te wachten op een rechterlijke uitspraak om dat te doen. Hoewel de schuld in de rechtbank wordt vastgesteld, vereist duidelijk bewijs onmiddellijke erkenning en actie.

Sommige critici beweren vaak dat boycot een dekmantel biedt voor antisemitische houdingen. Maar de door Palestijnen geleide BDS-beweging, waaronder PACBI en het Nationaal Boycotcomité, verzet zich expliciet tegen alle vormen van racisme, inclusief antisemitisme. Zoals PACBI-medeoprichter Omar Barghouti zei: "BDS verwerpt categorisch alle vormen van racisme... inclusief antisemitisme. Dit is niet onderhandelbaar." Beschuldigingen van antisemitisme worden vaak gebruikt om legitieme kritiek op het Israëlische beleid de kop in te drukken. Zelfs gerespecteerde wetenschappers zoals Brian Klug, een expert op het gebied van antisemitisme, zijn het doelwit geworden van een analyse van het verschil tussen antisemitisme en kritiek op Israël. Veel Joodse activisten steunen BDS (zoals www.boycottisrael.info/) en worden vaak afgedaan als "zelfhatende Joden". Maar mensenrechtenschendingen worden niet acceptabel alleen omdat de pleger ervan toevallig Joods is. Ten slotte, hoewel de Holocaust een unieke gruweldaad was die de behoefte aan Joodse veiligheid aantoonde, kan deze niet worden gebruikt om de voortdurende onderdrukking van Palestijnen te rechtvaardigen. Veel Joden en Israëliërs verwerpen het idee dat veiligheid schuilt in een uitsluitende staat die gebaseerd is op apartheid, bezetting en etnische zuiveringen.

Als we beweren dat er niets gedaan kan worden totdat alles gedaan is, dan zal er nooit iets gebeuren. In het geval van Israël is dat precies wat veel critici willen. De keuze om ons te richten op BDS-acties tegen Israël is een logische. Volgens elke objectieve maatstaf vertegenwoordigt deze genocide die gaande is de meest verwoestende aanval die we in ons leven hebben meegemaakt. Meer dan 90% van de bevolking is uit hun huizen verdreven. Gaza, dat drie keer zo klein is als Hiroshima, heeft het equivalent van meer dan acht atoombommen moeten doorstaan. Er zijn meer journalisten gedood tijdens dit conflict dan in enig ander geregistreerd conflict. Elke universiteit in Gaza is volledig verwoest. Tachtig procent van de wereldwijde hongersnood concentreert zich momenteel in Gaza. Meer zorgmedewerkers zijn gedood door het Israëlische leger dan in alle conflicten wereldwijd samen in de afgelopen vijf jaar. In de geschiedenis van de mensheid is er nog nooit een oorlog geweest met zoveel geregistreerde kinderamputaties. En het allerbelangrijkste is dat, in tegenstelling tot andere conflicten of groepen die eveneens mensenrechtenschendingen veroorzaken, onze regeringen en instellingen de flagrante en ongekende mensenrechtenschendingen van Israël financieel, militair en politiek ondersteunen in plaats van te bestraffen. Daarom kan BDS hier zo'n groot verschil maken.

Israëlische universiteiten zijn niet neutraal; veel universiteiten steunen en werken rechtstreeks samen met het leger en de bezetting. De academische boycot richt zich op instellingen die medeplichtig zijn, niet op individuen. Voorbeelden: Technion ontwikkelt technologie voor het Israëlische leger, waaronder bulldozers die worden gebruikt om Palestijnse huizen te slopen. De Universiteit van Tel Aviv werkt mee aan militaire projecten en ondersteunt opgravingen onder leiding van kolonisten in bezet Oost-Jeruzalem. De Universiteit van Haifa leidt honderden hoge legerofficieren op in speciale nationale veiligheidsprogramma's. De Bar-Ilan Universiteit biedt beurzen aan "uitstekende strijders" om docent te worden, waarbij onderwijs wordt gekoppeld aan militaire dienst. De Hebreeuwse Universiteit voert gezamenlijke programma's uit met het Ministerie van Defensie en huisvest militaire onderzoeksstudenten op de campus. Ariel Universiteit is gevestigd in een illegale nederzetting op de Westelijke Jordaanoever, wat in strijd is met het internationaal recht. Deze instellingen ondersteunen niet alleen het staatsbeleid, ze helpen ook actief bij de uitvoering en verdediging ervan. De boycot houdt hen verantwoordelijk voor hun rol in het in stand houden van de bezetting en apartheid.

Het idee dat Israëlische universiteiten de academische vrijheid of liberale stemmen beschermen, is een hardnekkige mythe. Hoewel sommige academici zich hebben uitgesproken, krijgen ze vaak te maken met zware repercussies. Neve Gordon, ooit hoogleraar aan de Ben-Gurion Universiteit, kreeg te maken met bedreigingen en oproepen tot ontslag nadat hij Israël een apartheidsstaat had genoemd en een boycot steunde. Hij verhuisde uiteindelijk naar Londen. Ilan Pappé, hoofddocent aan de Universiteit van Haifa, kreeg soortgelijke bedreigingen en druk om af te treden nadat hij een boycot van Israëlische universiteiten steunde. Hij vertrok in 2007 naar Exeter. Toen de Birzeit Universiteit jarenlang gesloten was, bleef de Israëlische academische wereld stil. Een recenter en ongekend geval is dat van professor Nadera Shalhoub-Kevorkian van de Hebreeuwse Universiteit. Op 18 april 2024 werd ze 's nachts door de Israëlische politie uit haar bed gesleurd – ze werd ondervraagd over haar gepubliceerde academische werk en een podcastaflevering met de titel "There is so much love in Palestine". Ze werd beschuldigd van aanzetten tot actie omdat ze Gaza een genocide noemde en uitlegde dat antizionisme niet hetzelfde is als antisemitisme. Deze professor van in de zestig werd vervolgens in eenzame opsluiting gehouden onder barre omstandigheden: medicatie werd haar onthouden, ze werd van slaap beroofd en kreeg alleen een smerige deken in een ijskoude, met kakkerlakken vergeven cel. Haar juridische team zegt dat dit de eerste keer is dat Israël een professor arresteert vanwege hun academische werk. Niet alleen verdedigde de universiteit haar niet, maar ze hadden maanden eerder al tot haar arrestatie aangezet door haar te intimideren en haar ontslag te eisen omdat ze een petitie had ondertekend waarin de aanval op Gaza als genocide werd veroordeeld. Toen ze werd gearresteerd, schorste de universiteit haar, noemde haar een schande en noemde haar uitspraken walgelijk. Uiteindelijk werd ze, vanwege overweldigende intimidatie, in oktober 2024 gedwongen af te treden. Dit zijn geen op zichzelf staande incidenten. Ze weerspiegelen een breder patroon van de Israëlische academische wereld die repressie mogelijk maakt – het monddood maken van andersdenkenden, het legitimeren van apartheidsbeleid, collaboratie met het leger en het profiteren van de bezetting.

Het is gemakkelijk om in de verleiding te komen om wanhopig weg te kijken als je alle verschrikkingen en de omvang van wat er gaande is ziet. Het gevoel hebben dat dit je verstand te boven gaat en dat je toch geen verschil kunt maken. Maar we kunnen ervoor kiezen om ons te richten op wat we wél kunnen beïnvloeden: Palestijnse bedrijven steunen, boycotrichtlijnen volgen en desinvesteringen en sancties steunen via donaties en petities.